Մյրս կսեր` Ուշ է, հարս բեր,
Հարս բեր, մուխս չմարի,
Ինչպես տողնեմ ես քեզ անտեր,
Ուշ է, հարս բեր մի բարի:
Էլ իմը չեն իմ ձեռները,
Ես անմեռ չեմ, հավատա,
Երբ չլինի քո խեղճ մերը,
Ով քեզ թեկուզ մի ջուր տա:
Հարս բեր, բալես, աչքս տեսնի`
Մի ջուր տա ինձ, նոր գնամ,
Գերեզմանիս փուշ չի բուսնի`
Թե իր անփուշն իմանամ...
Ինչպես գնամ ես գլխաչոր`
Ում ավանդեմ մայր լեզուս,
Հարս բեր, ծնիր ինձ թոռն ու ծոռ,
Որ միշտ պահենք ազգը կույս...
Տես` ուսերս փլվում են վար,
Տանդ սյուն բեր, իմ բալիկ,
Որ քեզ, թե քույր լինի, թե մայր,
Քեզ չդարձնի խաղալիք...:
Ախ, մայրիկ ջան, ինչ գիտեիր,
Որ խաղալիք կդառնամ,
Մի վարդն հազար փուշ է, նայիր`
Քիչ է մնում հոգիս տամ...
Խաղալիք է սրբությունը`
Սուրբ հոգիդ է ոկայում,
Աոերակոեց սրտիս տունը,
Վրաս բուերն են վայում... Հովհաննես Շիրազ մայրիկ:
Комментариев нет :
Отправить комментарий
your comments